Ксенія Луцкіна

Свабода – найвышэйшая каштоўнасць. Як шмат насамрэч схавана ў слове «свабода», разумееш, калі яе пазбаўляешся. Свабода – гэта свабода выбару. Свабода самой вырашаць, што і калі я буду рабіць. Свабода думаць, ісці, сустракацца або не сустракацца, мець зносіны або не мець зносін з кімсьці… Свабода – гэта тое, што немагчыма апісаць. Яе можна толькі страціць. Свабода – гэта жыццё. Дом – гэта тое месца, дзе дарагія табе людзі. Тое месца, дзе табе добра і камфортна. Аснова, фундамент, насамрэч, не фізічныя, яны ў нас у галаве. Калі фундамент ёсць, дом можна пабудаваць у новым месцы. Усё залежыць ад цябе. Мой дом заўсёды са мной. Жыць у Беларусі сёння – значыць жыць з шырока заплюшчанымі вачыма. Для мяне жыць і прытварацца, што нічога не было, немагчыма. Жыць, ведаючы, што за кратамі мае сябры і вельмі дарагія мне людзі, немагчыма. Гэта паўжыццё. Я зразумела, што турэмныя вароты за мной зачыніліся, калі перасекла мяжу Еўрасаюза. Гэта насамрэч жудасна. Але цяпер я буду будаваць сваё жыццё нанова. Праз год пасля вызвалення я адчула сябе жывой. У мяне нарэшце з’явіліся жаданні. Вельмі простыя жаданні. Я толькі зноў вучуся будаваць планы, хацець. Я проста пачала жыць нармальна.